Месяц. Ноч. У нізкіх долах туманы зямлю пакрылі,
А над возерам так ціха-ціха дрэўцы шэлесьцяць,
Ўсё заснула, спачывае ў халадочку летняй ночы.
Зоркі ў небі так спакойна і таёмна так дрыжаць.
Не ўздрыгне, не скалыхнецца возера гладзь люстраная;
Месяц, зоркі залатые прыгледаюцца у ёй...
Із падводнаго палацу пагуляць на сонных хвалях,
Ў блеску месяца купацца выляцеў русалак рой.
Мглой сярэбранай адзеты; косы – бытцам залатые;
Вочы сініе, як неба, якбы зорачкі блішчаць,
Ўсе вясёлы, на лісточках водных лілій паседалі
I на месяц пазіраюць і штось ціха шэпацяць.
Адна толькі невясёла, – твар рукою закрывае;
Стогн жальбы із набалелых вырываецца грудзей;
– Дзе-ж, о дзе ты, дарагі мой?! Ці-ж ня лепей тут са мною,
На дне возера жыць вечна, як на сьвеці між людзей?
Ці ня лепей тут чуць зоры; на шырокім вод абшары
Вечна толькі весяліцца і бяз гора вечна жыць, –
Як на сьвеці праз век цэлы бытцам рыба аб лёд біцца,
Праз век цэлы працаваці, ў недастатку вечна быць? –
О, прыйдзі, прыйдзі! С табою ў дзень на водных траў пасьцелі
Аж да вечара дзень кожны будзем мы спакойна спаць, –
А, чуць месяц зноў засьвеціць, па люстранай вод раўніне
Будзем лёгка пранасіцца і купацца і гуляць!...
Да русалак даляцела жальба сплаканай русалкі,
I, сарваўшыся ўсе роем да яе яны бягуць,
А с-пад ног іх, у брылянты прамяністы пазменяны,
С шумам брызгі вадзяные паднімаюцца лятуць.
I, пабраўшыся за рукі, ўсе русалкі лёгкім колам
Каля сплаканай русалкі сталі весела гуляць, –
Да сабе яе прасілі і сьмеяліся, круцілісь,
Ўрэшці ціхім стройным хорам пачалі яны пеяць:
– «О, не плач! Не плач, сястрыца, што твой мілы не прыходзіць.
Прыкажы, і, што ты хочэш, мы усё табе дадзім!
Толькі ты аб ім ня думай! Во, глядзі: схаваўся месяц.
Хадзі! Разам у палац мы наш падводны паляцім».
I яе за рукі ўзялі, – лёгка-лёгка, у тахт песьні,
Закруцілісь і прапалі у халоднай глыбіне.
Сьціхла ўсё... I толькі ў далі сьпеў русалчын раздаваўся.
I па сонных вод раўніне данасіўся да мяне...
|
|
